ეს დრო წავიდა: დაშორებიდან წელიწად–ნახევრის შემდეგ

დღეს, როცა  დაქალებთან საუბრისას,  ჩემი X გავიხსენე,  თიკომ პირდაპირ მითხრა – კარგი რა, ეგ დრო წავიდაო და მართალიც იყო. ზოგჯერ, ალბათ, ვიჭედებით რაღაც ეტაპზე და ერთიდაიგივე ამბავს ვღეჭავთ, ერთიდაიგივეს ათჯერ ვუყვებით ერთ ადამიანს. ნუთუ ისეთი სტრესი მივიღეთ, რომ ვეღარ ვახერხებთ გამოსვლას? თუ საერთოდ არ ვცდილობთ გამოსვლას, მხოლოდ იმიტომ, რომ მოსაყოლი გვქონდეს, სალაპარაკო თემა, ჩვენს დაქალებთან? მაგრამ ალბათ ეს საუბარიც რაღაცის მომცემია – ამ დროს ვაკეთებთ დასკვნებს ჩვენი გამოცდილებიდან, საუბრის დროს ვიღებთ სხვადასხვა შეფასებებს და ზოგჯერ გვსიამოვნებს, როცა ადანაშაულებენ მას, ვინც მიგატოვა.

დიახ, დაახლოებით წელიწად–ნახევრის წინ, სექტემბერში ყველა დილა შეშფოთებული წამოხტომით იწყებოდა – ეს აზრი ჯერ კიდევ სიზმარში მეპარებოდა და იმწამსვე მაფხიზლებდა – ჩვენ ერთად აღარ ვართ!! თავს „ოჯახურ ქეიფებზეც“ ვერ ვიკავებდი, ყველგან ვტიროდი. სრული შოკი,  სრული მარტობა, არავითარი წარმოდგენა იმაზე, როგორი უნდა ყოფილიყო თუნდაც ერთი სტანდარტული დღე ამის შემდეგ  და რაც მთავარია არაადექვატურად დაბალი თვითშეფასება. და კიდევ განცდა რომ ვერ ვუძლებ..

მე არ მქონდა პასუხი კითხვაზე რა მინდა – არც არაფერი მინდოდა.. რაზე უნდა მეოცნება, არაფერი არ იყო საკმარისი ჩემი ბედნიერებისთვის თუ არ იქნებოდა ის.  მოკლედ ყველაფერი შავ–თეთრი… არა.. ყველაფერი შავი იყო.  და აი ეხლაც, ერთი წლის შემდეგ, მახსენდება ფიზიკური შეგრძნება, რომ მკერდთან, სადღაც შუაში, ძაფი იყო გაწყვეტილი და ამას ნამდვილად ვგრძნობდი..

შემდეგ ისტერიული შეხვედრა.. თავმოყვარეობას იმ დროს არავითარი ფასი არ ჰქონდა ჩემთვის და ფეხებზე მეკიდა რას ვიფიქრებდი თუნდაც მე საკუთარ თავზე, რადგან მაშინ ფიქრიც არ შემეძლო ალბათ.. და ეს ყველაფერი ხომ ასე დრამატული არ იქნებოდა რომ არ გაქცეულიყო. ისიც კი ვერ შეძლო, რომ თვალებში შემოეხედა და ეთქვა, რომ მშორდებოდა. გაიქცა და თავიდან აიცილა ერთადერთი პასუხისმგებლობა, რომელიც მე მას შინაგანად დავაკისრე. ალბათ ყველა კაცს უნდა ჰქონდეს პასუხისმგებლობა დაშორებაზე. „შენ თვითონ გადაწყვიტე, შენ თვითონ შეგიყვარდა, შენ თვითონ.. მას არაფერი დაუძალებია!!“ დავიღალე ამდენი შენ თვითნ! მარტო მე მქონდა ურთიერთობა? ურთიერთობა იმიტომ ჰქვია რომ ორი მხარეა! აღარ მინდა მე თვითონ! დაშორებისას მაინც დამეხმარე რომ არ ვიყო მხოლოდ „მე თვითონ“, მე არასაკმარისად ძლიერი ვარ ამისთვის!!!

თვეების შემდეგ კი, როდესაც ადამიანობის კიდევ ერთი შანსი მივეცი, იმ ნაკუწებს მისდგა დასახევად, რაც ადრე დახეულიდან დარჩა. სანამ ემოციებმა ერთ–ერთ ცენტრალურ გამზირზე პირდაპირი მნიშვნელობით არ ჩამკეცა და ჩემი ადამიანობა, პიროვნება, თვითშეფასება, თვითპატივისცემა და ყველაფერი რაც თვით–ზე იწყება, ნოლს არ გაუტოლდა, ვერ მივხვდი, რომ საქმე ტიპიურ სადისტთან მქონდა. (და ვერავინ ვერასოდეს შეძლებს შეიყვაროს ეს არაკაცი ისე, როგორც მე მიყვარდა).

თუმცა, დღეს მაინც მჯერა, რომ ყოველ უარყოფით გამოცდილებას რაღაც დადებითი ყოველთის ახლავს თან. უბედურად ყოფნის შემდეგ, აუცილებლად მიიღებ კომპენსაციას ცხოვრებისგან. მე ჩემი იმედგაცრუების შემდეგ, ჩემი მეგობრები მივიღე,  ეგ დრო წავიდაო რომ მეუბნებიან და რომლებიც,  ალბათ მართლები არიან.  აი, კიდევ ერთხელ მოგაბეზრეთ თავი ჩემი ძველი ისტორიებით,  უფრო სწორად ისტერიებით! მართლაც, ეგ დრო წავიდა – მე.. (ვერ დავასრულე, არ ვიცი რას ვგრძნობ).