NO MARTINI, NO PARTY.

მას შემდეგ, რაც სექსუალური ცხოვრება დავიწყე, ჩემს ცხოვრებაში საკმაოდ ბევრი რამ შეიცვალა. პირველ რიგში კი ურთიერთობები და დამოკიდებულება ბიჭების მიმართ. არ ვიცი ეს სექსის ბრალია, თუ უბრალოდ გავიზარდე, მაგრამ ფაქტია, რომ ადრინდელთან შედარებით ახლა ბევრად უფრო  დისტანციური ვარ ურთიერთობებში და თუ ბიჭის ხასიათი, გარეგნობა, ინტელექტუალური და მატერიალრი შესაძლებლობები არ მაკმაყოფილებს ფლირტიც კი არ მაქვს მასთან.

დიახ, მატერიალური შესაძლებლობები მნიშვნელოვანი გახდა ჩემთვის. ბევრი ამას „მეშჩანობას“ ეძახის და თვლის, რომ მთავარი ამქვეყნად სიყვარულია. მე კი მგონია, რომ მთვარი და ერთადერთი არაფერიც არ არის. ყველაფერი ერთად უნდა იყოს თუ გინდა, რომ კარგად იგრძნო თავი. მე არანაირი სურვილი არ მაქვს ჩემს პარტნიორზე მეტი ხელფასი მქონდეს და არც ის მინდა, რომ მე ვიხდიდე ბარში ანგარიშს. ყველაფერს რომ თავი დაანებო თვითონ მას გაუჩნდება არასრულფასოვნების განცდა.

მემგონი მართლა დავბერდი და გამოვედი იმ ასაკიდან, როცა ქუჩაში, მანქანაში და სხვა „ბომჟურ“ სიტუაციებში დალევისას კარგად ვგრძნობდი თავს. არც კი ვიცი რა იყო მაშინ ჩემთვის მნიშვნელოვანი. არც გარეგნობით მომწონდა, არც ხასიათით..  არაფერი არ ქონდა კარგი ჩემს პირველ,  თინეიჯერულ სიყვარულს. ზოგჯერ „პაძემკაში’ უკრავდა და სვამდა, ყველაზე ცუდი კი ის არის, რომ ეს ყველაფერი ძალიან მომწონდა.

შემდეგ სამინისტროს თანამშრომელი გავიცანი, თავზე ნამდვილად არ გადადიოდა, მაგრამ პაძემკაში დაკვრა არ უწევდა დასალევად, მანქანაც ყავდა. ექვს თვიანი ურთიერთობა საკმარისი აღმოჩნდა იმისათვის, რომ კომფორტი დამეფასებინა ურთიერთობებში. მას შემდეგ „ბომჟები“ აღარ მიზიდავს.

რა თქმა უნდა, ჩემი სურვილი მატერიალური კეთილდღეობის შესახებ არ ნიშნავს იმას, რომ მზად ვარ ფულის გულისთვის ვინმესთან ურთიერთობა დავიწყო. როცა,  ადამიანი არ მოგწონს და მხოლოდ მისი შემოსავლები არის შენთვის საინტერესო, ამას თავისუფლად შეგვიძლია პროსტიტუცია ვუწოდოთ. თუმცა, ეს რომ ჩემთვის ერთ–ერთი უმნისვნელოვანესი კრიტერიუმია ურთიერთობის დასაწყებად ამას არც არავისთან არასოდეს უარვყოფ.

შარშან ზაფხულში ბათუმიდან რომ მოვდიოდი, ქობულეთში ჭყონიას სასტუმროში მომიწია გაჩერება ერთი დღით. საღამოს მე და ნუცა მზის ჩასვლას ვუყურებდით, მარტინის ვსვამდით და ვსაუბრობდით. და მე ნუცას ვუთხარი, რომ შესაძლოა ვერსოდეს მოვხვდე ჰავაის კუნძულებზე ჩემი ხელფასით, მაგრამ თუ მარტო ვიქნები და მხოლოდ ჩემი თავი მეყოლება სარჩენი, ყოველთვის შევძლებ დავისვენო ჭყონიას სასტუმროშითქო. და მართლაც, თქვენი არ ვიცი და მე ბევრად მირჩევნია თუნდაც ქართული სასტუმროს ბარში მარტინი ბიანკოს “წრუპვა”,  ფილარმონიის პაძემკაში “გომის” დალევას მისაყოლებლის გარეშე.