მკითხავი ელიკო

გუშინ მე და ნუცა მკითხავთან ვიყავით! არასოდეს დამიჯერებია მსგავსი სისულელეები. არც ამჯერად მქონდა მოლოდინი, რომ საღამოს ათ საათზე,  გლდანის მეორე მიკრო რაიონში საკუთარი მომავლის შესახებ რაიმეს გავიგებდი. მაგრამ მაინც გადავწყვიტეთ წასვლა, იმ იმედით, რომ რაღაცეებს „გაარტყამდა“ და ცოტას გავერთობოდით.

გლდანში როგორც კი მივედით, უიღბლობებიც დაიწყო. თურმე ამ მიკრო რაიონში ორი 27–ე კორპუსი არსებობს. სანამ ეს გავარკვიეთ, სართულ–სართულ ვეძებეთ ჩვენი  ქალბატონი ელიკო. ბოლოს როგორც იქნა მივაგენით.

რატომღაც წარმოდგენილი მქონდა, რომ ყველაფერი ჩაბნელებული უნდა ყოფილიყო, მრგვალ მაგიდასთან თეთრი ბურთი უნდა მდგარიყო, სადაც რაღაცეები გამოჩნდებოდა. ელიკოს თვალები შეღებილი უნდა ჰქონოდა და  თავშალი უნდა კეთებოდა. მოკლედ, ყველაფერი ისე უნდა ყოფილიყო, როგორც სერიალებშია ხოლმე. თუმცა, რეალობა სხვაგვარი აღმოჩნდა: ელიკო ერთი ჩვეულებრივი „ბებო“ აღმოჩნდა, ფუმფულა ხალათში. როგორც ჩანს ქმართან ერთად ცხოვრობდა, მისაღებ ოთახში ტელევიზორიც კი იყო ჩარტული. ჩემი ფანტაზიები მაგიური გარემოს შესახებ იქვე ჩაიფუშა.

მკითხავმა სამზარეულოში შეგვიყვანა, ეტყობა იქ იღებდა ყოველთვის კლიენტებს. იქაურობა უამრავი ხატებით იყო სავსე. კედელზე ა4 ფორმატის ქაღალდი ეკიდა წარწერით „მარჩიელობა ყავაზე, კარტზე, 10 ლარი.“ როგორც ჩანს ამ ბიზნესში კიდევ ვიღაც ეხმარებოდა, თორემ რაღაც მეეჭვება ეს განცხადება ელიკოს ამოპრინტერებული ყოფილიყო.

მოკლედ ბევრი რომ არ გავაგრძელოთ, ყავა დავლიეთ და მკითხაობაც დაიწყო. ჯერ ნუცას ჭიქას ჩახედა.– ორი ბიჭი ჩანსო, – ნუცამ ცოტა გაიკვირვა – ერთი აქტიურიაო. – ისევ სახეზე შეხედა. – შენო ეჭვებში ხარ და გგონია რო არ გიყვარსო  და ხელს კრავო– ნუცამ ისეც გაიკვირვა. – მაგრამ უყვარხარო და უყურე შენო! შენც გიყვარსო! მოკლედ რაღაცეები „გაურტყა“. რაც უფრო მეტ რეაქციას აძლევდა ნუცა, მიტ უფრო მეტს ლაპარაკობდა ელიკოც.

შემდეგ ჩემზე მიდგა ჯერი: ჩაიხედა თუ არა ჭიქაში ეგრევე მითხრა: სიყვარულში არ გიმართლებსო! (ახალი ამბავი), ბედი გაქვს ჩაკეტილიო და სამი ბიჭი გყავს დაკარგულიო (იმ ერთმა რა დაუშავა არ ვიცი). სამსახურში ვერ დაწინაურდებიო, ოჯახს ძალიან დიდი ხანი ვერ შექმნიო, არაფერი სასიხარულო არ მოხდება შენს ცხოვრებაშიო. ესეთი ჭიქა არასოდეს არ მინახავსო, სულ შავი ყვავები და ჩატეხილი ხიდები გამოისახაო.

არ მჯერა, მკითხავების, არც არაფრის არ მჯერა ზებუნებრივის, მაგრამ ეს მაინც საშინლად არასასიამოვნო მოსასმენი იყო. დაახლოებით ნახევარი საათის განმავლობაში მეუბნებოდა, როგორი უბედური ვიქნები მთელი ცხოვრება. თვალები ამიცრემლიანდა.. თუმცა უეცრად, ჩემმა მკითხავმა დააბოყინა! დიახ, პირდაპირ დააბოყინა! – ურცხვად, მოურიდებლად,  საშინელი ხმით! მე დავიბენი, თვითონაც დაიბნა, მაგრამ გამოსავალი მაშინვე მოძებნა: ისეთი ბედი გაქვს, ხომ ხედავ რა დამემართაო! თითქოს ჩემი გაჭირვება არ მეყოფოდა ესეც მე დამაბრალა!!!

ვერ გეტყვით, რას ვგრძნობდი იქიდან რომ წამოვედი. ეს იყო რაღაც იმედგაცრუების, გაოგნების და მხიარულების ერთდროული შეგრძნება. მკითხავმა დააბოყინა, თანაც უბრალოდ კი არა, პირდაპირ ჩემს ცხოვრებას დააბოყინა ზემოდან!